Lokacja Szczecina na prawie magdeburskim
Książę Barnim I z rodu Gryfitów, którzy rządzili Pomorzem Zachodnim, jako energiczny i pracowity władca w pełni zasłużył sobie na przydomek Dobry, który nosi w historiografii. Pod jego rządami kwitło całe Pomorze Zachodnie, i to pomimo zniszczeń spowodowanych najazdami duńskimi, brandenburskimi oraz książąt wielkopolskich. Księstwo zawdzięczało pomyślność przede wszystkim wyczuciu władcy w korzystaniu z nowinek, które niósł przełomowy dla tego obszaru wiek XIII. Przeludnienie na Zachodzie, zwłaszcza w pobliskich księstwach niemieckich, dawało możliwość pozyskania największego bogactwa, na którym zależało władcy - ludzi; ziemi, pełnej lasów i bagien, miał bowiem dostatek.
Jednym z największych osiągnięć Barnima była lokacja wielu miast, w tym także Szczecina, do którego przeniósł swój dwór z wyspy Uznam w roku 1235. Lokacja częściej oznaczała dla miasta przełom w dziedzinie prawnej niż w kwestii samego jego istnienia. Szczecin zamieszkany był od dawna. Wraz z lokacją, czyli nadaniem praw miejskich, miasto wychodziło spod bezpośredniej władzy księcia i otrzymywało przywilej samorządności. Praw miejskich nie pisano od nowa, ale wzorowano je zazwyczaj na już istniejących i uznanych. Szczecin otrzymał prawo opierające się na popularnych ustaleniach niemieckiego Magdeburga.
Samorząd gwarantował mieszczanom bezpieczeństwo - gdy pozostawali pod bezpośrednią władzą urzędników księcia, łatwo mogli paść ofiarą ich chciwości. Stąd też lokowanie miasta zazwyczaj łączyło się z dużym wzrostem jego atrakcyjności, budową nowej, regularnej części i ogólnym rozkwitem. Z tych dobrodziejstw skorzystał także Szczecin.
KM
Ilustracja: widok Szczecina z dzieła Topographia Germaniae, Edition Topographia Electoratus Brandenburgici et Ducatus Pomeraniae z 1642 r., Wikimedia Commons, domena publiczna.
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
