Kijów - Ławra Peczerska
Historia świątyni sięga połowy XI w., kiedy do Kijowa przybyli fundatorzy ławry i inicjatorzy ruchu monastycznego na Rusi – mnisi Antoni i Teodozjusz. Pierwszy monaster powstał w 1051 roku na naddnieprzańskich stokach – w pieczarach (ukr. печера, peczera – jaskinia, pieczara), od których pochodzi nazwa klasztoru.
W XI w. drugi igumen Teodozjusz wprowadził bizantyjską regułę studycką, która przewidywała życie we wspólnocie klasztornej i oddawanie się nieustannej modlitwie i pracy. Już w XII w. klasztor był uważany za miejsce cudowne i oczyszczające z grzechów. Rozwijało się tu również dziejopisarstwo, powstała tu m.in. Powiest' wriemiennych lat (Powieść doroczna) zwana również Latopisem Nestora, pierwsza kronika ruska. W 1539 w Ławrze pochowano księcia wołyńskiego i starostę winnickiego Eliasza Ostrogskiego.
W 1603 sejm Rzeczypospolitej zwrócił dyzunitom klasztor (zarekwirowany wcześniej prawosławnym na rzecz unitów), gdzie zgodnie z tradycją jego archimandrytę miała wybierać szlachta kijowska i duchowieństwo. Widoki klasztoru, które stworzył Abraham van Westerveld w połowie XVII wieku wskazują, że w tym okresie klasztor był jeszcze całkowicie drewniany. Obszerny opis ławry ogłosił w 1675 Jan Herbinius.
Klasztor został rozbudowany w 2. połowie XVII i w XVIII w., kiedy to rozbudowano poszczególne zespoły sakralne. Zostały one wzniesione w stylu baroku kozackiego, który cechuje znaczna ilość wieżyczek, zdobnych ścian szczytowych i dekoracji, freski na ścianach zewnętrznych, przedstawiające z reguły postaci z historii kraju i Kościoła.
3 listopada 1941 wybuch zniszczył część soboru Zaśnięcia Matki Bożej. Według słowackiej kroniki filmowej eksplozja ta miała miejsce 20 minut po wizycie w Ławrze prezydenta Słowacji Jozefa Tiso. Do dziś trwają spory kto był winny zniszczenia – sowieccy partyzanci, którzy zaatakowali kwaterujące tam wojska niemieckie, czy Niemcy.
W 1990 ławra Peczerska została zapisana wraz z Soborem Mądrości Bożej (Sofijskim) na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
źródło: Wikipedia
