Zamek w Miliczu
Badania z końca XX w. wykazały, że zamek w Miliczu jest obiektem wielokrotnie przebudowywanym i wyodrębniono kilka faz jego rozbudowy. Najstarszą, murowaną część budowli, określano pałacem biskupim.
Pozyskany i przebadany materiał przesunął wcześniejsze datowania zamku z połowy XIV wieku na schyłek XIII w. (wcześniejsze datowanie znalazło odzwierciedlenie we wpisie w 1961 r. do rejestru zabytków).
W momencie budowy był trzecią co do wielkości rezydencją na Śląsku. Przypuszczano, że fundatorem zamku jako swojej rezydencji był bp. Tomasz I, lecz zapis o wykupie w 1319 r. zamku milickiego z rąk „polskiego palatyna” Alberta sugeruje, iż wcześniej właścicielem zamku był książę. Zamek miał trzy urządzenia ustępowe (po jednym na każdej z kondygnacji) co w tamtym okresie było wyjątkowym luksusem.
8 maja 1282 r. w zamku doszło do podpisania tzw. „Ugody milickiej” pomiędzy Krzyżakami, a księciem Mściwojem II. Zakon krzyżacki podważał prawa Mściwoja II do pomorza wschodniego i zgłosił sprawę do rozstrzygnięcia papieżowi Marcinowi IV. Papież zlecił przeprowadzenie śledztwa, swojemu legatowi Filipowi z Fermo. Legat dla bezpieczeństwa ulokował się w pałacu biskupów wrocławskich w Miliczu, gdzie prowadził sprawę.
W lutym 1282 r. w Kępnie książę pomorski Mściwoj II podpisał układ z księciem wielkopolskim Przemysłem II (Umowa kępińska), gdzie dokonał darowizny swojego księstwa na rzecz Przemysła II. W rezultacie po rozmowach przedstawicieli obu stron sprawa sporu zakończyła się tzw. „Ugodą milicką”, w myśl której Mściwój II został zmuszony do oddania zakonowi krzyżackiemu ziemię gniewską i kilku wsi na Żuławach.
źródło: Wikipedia
