Kościół Świętej Trójcy w Koszęcinie
Kościół z 1724 roku rozbudowano w kierunku zachodnim.
Aktualny wystrój kościoła pochodzi z I połowy XVIII wieku, kiedy to postawiono – zachowane do dnia dzisiejszego ołtarze, przyozdabiając je starymi, pochodzącymi z wcześniejszego ołtarza tryptykowego figurami i obrazami. Świątynię remontowano wiele razy, poprawiając zarówno dachy jak i wnętrze.
Kościół Świętej Trójcy w Koszęcinie zbudowany jest z drewna, orientowany, konstrukcji zrębowej, na podmurowaniu z kamienia i cegły. Prezbiterium trójboczne, zakrystia o stropie belkowym, nad nią loża kolatorska otwarta do prezbiterium ze schodami na zewnątrz. Szersza nawa na rzucie wydłużonego prostokąta, przy niej od północy niewielka kwadratowa kruchta. Chór muzyczny wsparty na czterech ozdobnych słupach, na nim organy z 1886 roku. Wokół kościoła otwarte soboty pokryte dachem gontowym. Wszystkie dachy i zadaszenia również o pokryciu gontowym – nad nawą i prezbiterium dach siodłowy, nad przybudówką mieszczącą zakrystię znajduje się mała loża kolatorska, do której schody prowadzą od zewnętrznej, południowej strony kościoła. Nad przybudówką dach trójspadowy.
Dwie wieże: wyższa od zachodu – słupowa, o ścianach lekko pochyłych, szalowana deskami, niższa nad prezbiterium ośmioboczna przeznaczona na sygnaturkę. Drzwi wejściowe od zachodu w obramowaniu prostokątnym, drzwi boczne i drzwi do zakrystii zamknięte łukiem, klepkowe, zbite kutymi gwoździami.
W części prezbiterialnej wcześniejszego kościółka pochowano przeszło 50 osób nazwanych w zapiskach kronikarskich dobrodziejami kościoła. Najstarszym zachowanym do dziś pomnikiem płyta nagrobna Katarzyny Skalowej. Tablica nagrobna Katarzyny Skalowej z 1602 roku odnaleziona została w latach 70. XX wieku, podczas remontu kościoła, gdzie była wykorzystywana jako blat ołtarza głównego. Losy tej ponad 400-letniej płyty nagrobnej nie są bliżej znane. Wiadomo, że zmarłych członków rodziny Wierbskich – właścicieli Sadowa, Wierzbia i Rusinowic – grzebano w podziemiach kaplicy św. Jadwigi w kościele św. Józefa w Sadowie. Wiadomo również, że kościół Świętej Trójcy należał do czasu utworzenia w Koszęcinie w 1869 roku samodzielnej wspólnoty, do bardzo starej sadowskiej parafii i prawdopodobnie pan von Wierbski był patronem tego zabytku. Wiadomo również, że w tym czasie kult kościoła Świętej Trójcy w Koszęcinie był bardzo znaczący.
We wszystkich czterech narożach płyty wykute są herby rodowe, w tym jeden z nich należy do rodziny Wierbskich – pochodzącej zapewne z Moraw, a drugi, który udało się odczytać, to herb rodu Kochcickich – wywodzącego się z całą pewnością z Moraw – właścicieli Koszęcina w XVII wieku. Podobne płyty pochodzące z analogicznego czasu wykonane prawdopodobnie przez tego samego mistrza znajdują się w kościele farnym w Tarnowskich Górach (żona wójta) i w kościele w Lubecku (Jan Kochcicki).
Pod wieżą został pochowany budowniczy tego kościoła Jakub Ridzinger. W 2000 roku potwierdził się zapis zamieszczony w sadowskiej księdze metrykalnej. Podczas wzmacniania wieży, w związku z ufundowaniem trzech nowych dzwonów, odkryto na głębokości około jednego metra ludzkie szczątki. Znany jest również grób ks. Karola Dehnischa – kapelana zamkowego (1817 – 1846), który usilnie zabiegał o utworzenie w Koszęcinie samodzielnej parafii. Grób ks. Karola Diettricha (1821 – 1882) – pierwszego kuratusa samodzielnej lokacji w kościele zamkowym pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny znajduje się po lewej stronie cmentarza.
Grób – pomnik kryjący prochy 9 żołnierzy polskich z kampanii wrześniowej w 1939 roku znajduje się naprzeciw zachodniego wejścia do kościoła, od wieży. Przed głównym wejściem na prawo znajduje się grób Antoniego Dreszera, urodzonego w Koszęcinie w 1918 roku. Po lewej stronie cmentarza, naprzeciwko krzyża misyjnego, znajdują się dwa groby księży: pierwszego proboszcza parafii Trójcy Świętej księdza Antoniego Ryguły, który zmarł 27 kwietnia 2002 roku, po 35 latach posługi w Koszęcinie. Obok grobu księdza Ryguły znajduje się grób pochodzącego z Koszęcina księdza Leszka, Henryka Irka – salwatorianina. Zmarł w tym samym roku.
Cmentarz do czasu ustanowienia parafii Świętego Krzyża w 1950 roku w Strzebiniu był miejscem pochówku dla mieszkańców okolicznych wiosek i przysiółków. Do 1909 roku, kiedy oddano do użytku nowy cmentarz dla ewangelików, koszęcińskich protestantów grzebano w wydzielonym sektorze cmentarza przy kościele Świętej Trójcy, po prawej stronie od bramy cmentarnej. Jedynie tam można było spotkać nieliczne pomniki i płyty nagrobne. Pozostałe groby – do początków XX wieku były usypane z ziemi, a tylko na niektórych znajdowały się drewniane krzyże. Po II wojnie światowej wykuto najpierw niemiecką pisownię na starych pomnikach, a później usunięto je z cmentarza. Oszczędzono wówczas jedynie nagrobki księży Denischa i Dietricha, na których do dnia dzisiejszego widnieją pisane gotykiem napisy.
Kostnica i kapliczka oraz ogrodzenie cmentarza – ułożone w szachownicę – z wyprodukowanych w książęcej cegielni cegieł, pochodzi z 1880 roku. Ta inwestycja została wykonana dzięki wyasygnowanym funduszom protestanckiej księżniczki Adelajdy zu Hohenlohe-Ingenfingen.
źródło: Wikipedia
Współrzędne: 50.620792,18.843319
POLECAMY TAKŻE:
