Historia Warszawskiej Kolei Dojazdowej sięga swymi korzeniami dwudziestolecia międzywojennego. W 1918 r. powołana została do życia spółka „Siła i Światło”, z dominującym kapitałem angielskim. Podmiot ten zainicjował wkrótce budowę, a później stał się także właścicielem pierwszej normalnotorowej i elektrycznej kolei w Polsce.
Prace przy linii ruszyły w 1925 r. w Komorowie. Połączenie równocześnie zaczęto rozbudowywać w stronę Warszawy oraz położonego w przeciwnym kierunku Grodziska Mazowieckiego. Pierwszy pociąg wyjechał na trasę 11 grudnia 1927 r., a nowy środek transportu zyskał oficjalną nazwę Elektrycznej Kolei Dojazdowej.
Przy budowie połączenia wykorzystano nowoczesne, jak na owe czasy, rozwiązania techniczne. Pod Pruszkowem na rzece Utracie wzniesiono pierwszy w Polsce most o konstrukcji ramowej. System prowadzenia pociągów oparto natomiast na importowanej ze Szwecji sygnalizacji świetlnej, która gwarantować miała nieosiągalną na kolejach państwowych częstotliwość kursowania składów. Zachwyt podróżnych wzbudzały ponadto przywiezione z Anglii silnikowe i doczepne wagony, potrafiące rozwinąć prędkość 70 km/h.
Rozkwit EKD przypadł na drugą połowę lat trzydziestych XX wieku. Według szacunków przewóz na całej linii podczas jednego dnia miał wynosić wtedy ok. 4 tys. pasażerów. Po zakończeniu II wojny światowej i ostatecznym przejęciu władzy w Polsce przez komunistów, w październiku 1947 r. rozpoczęto proces upaństwowienia spółki akcyjnej kierującej koleją elektryczną. W 1951 r. linię przekazano Polskim Kolejom Państwowym, dokonując jednocześnie zmiany nazwy na Warszawską Kolej Dojazdową.
Paweł Cichocki
Zdjęcie: Zabytkowy Elektryczny wagon silnikowy EN80 w barwach Elektrycznej Kolei Dojazdowej (dziś Warszawska Kolej Dojazdowa) w pobliżu stacji Podkowa Leśna Główna. Autor: Stanisław Skowron. Źródło: domena publiczna
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
