Ogród zoologiczny w Opolu
Początki ogrodu sięgają 1912 roku, kiedy to na wyspie, gdy powstawał park, odgrodzono część terenu, na którym stworzono prywatny idylliczny obszar dla saren, pawi, bażantów i innych zwierząt, których widok miał służyć uciesze przechadzających się mieszkańców Opola. W 1933 lub 1937 miał zostać wykupiony przez miasto. Był to 1,5 hektarowy zwierzyniec, drugi tego typu obiekt na Górnym Śląsku (po ZOO w Bytomiu), ale najstarszy spośród nadal istniejących (bytomskie ZOO zostało zamknięte w 1957). Główną częścią ówczesnego zwierzyńca były ekspozycje ptaków, zarówno egzotycznych: (flamingi, pelikany, papugi) jak i dużych rodzimych: np. bocian biały, czapla siwa. Dla ptaków ciepłolubnych wybudowano ptaszarnię, reszta ptaków zajmowała miejscowe ogrodzone stawy i wolierę.
W latach 30. XX wieku miasto zaczęło pokrywać część kosztów utrzymania w zamian za udostępnienie kolekcji mieszkańcom - zwierzyniec (Tierpark Bolko) wzbogacił się o wiele gatunków zwierząt, zaś w 1938 roku powiększył swój obszar. Przed wojną, oprócz wspomnianych kolekcji ptaków, w zoo były także eksponowane niezbyt liczne gatunki innych zwierząt egzotycznych, w tym lwy, podarowane prawdopodobnie przez Hermanna Göringa, pumy, afrykańskie małpy i antylopy oraz krajowe ssaki, np. dziki czy jelenie. Na terenie zoo znajdowała się także wykwintna restauracja, prowadzona przez Alfreda Kunasta (Tierpark-Gaststätte). Pod koniec lat 30. odwiedzało go 50 tysięcy widzów rocznie.
Podczas działań wojennych został całkowicie lub częściowo zniszczony. W roku 1952 zawiązuje się Komitet Odbudowy Zwierzyńca zakończona ponownym otwarciem ogrodu zoologicznego w lipcu 1953 roku - obecnie drugiego pod względem wielkości na Górnym Śląsku (po chorzowskim zoo, otwartym w 1954). Powódź tysiąclecia w 1997 zniszczyła ZOO w bardzo dużym stopniu. Od 1998 roku rozpoczęto powolną odbudowę, która trwa do dzisiaj. Większość budynków na terenie zoo została wybudowana w ostatnich latach, co czyni opolskie zoo jednym z najnowocześniejszych w Polsce.
Wikipedia
