Pałac w Galinach
Pałac wybudowany w 1589 w stylu renesansowym dla barona Botho zu Eulenburga, jako siedziba pruskiego rodu szlacheckiego von Eulenburg.
Historia wsi sięga średniowiecza, kiedy to pojawia się pierwsza wzmianka o Galinach w 1336 roku. Następnie źródła podają, iż w 1486 Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego Heinrich Reuss von Plauen, nadał tereny Galindii, za zasługi wojenne, pochodzącemu z Saksonii, rycerzowi Wend Illeburgowi.
Dało to początek osiedlenia się jednego z największych i najpotężniejszych rodów szlacheckich na tych terytoriach- von Eulenburg- który już w II połowie XV wieku wzniósł pierwszą swoją siedzibę w majoracie w Galinach. Była to drewniana warownia, stojąca na kamienno- ceglanej podmurówce, którą wraz z dziedzińcem otaczała również drewniana zabudowa. Jej nieliczne fragmenty, widoczne są w narożniku kompleksu pałacowego, który w 1589 wzniesiono dla przedstawiciela rodu Botho zu Eulenburga (1549-1629). Usytuowany na niewielkim wzniesieniu pałac miał charakter obronny, a dodatkowo otoczony był fosą, do której woda dostarczana była z pobliskiej rzeki Pisy i do którego jedyne dojście wiodło przez zwodzony most. Wiadomo także, iż niegdyś pod korytem rzeki, do pobliskiego kościoła, prowadził tunel ewakuacyjny z którego wyjście znajdowało się pod ołtarzem.
W 1745 roku do majątku, tuż przed bramą wjazdową do pałacu, dobudowano spichlerz o konstrukcji szachulcowej. Nieco później, również w połowie XVIII wieku dobudowano także budynki o przeznaczeniu gospodarczym: stajnię, wozownię oraz bramę wjazdową. Wiek później, wszystkie te budynki, wraz z dwoma wieżami po północnej stronie pałacu, zostały przebudowane w stylu neogotyckim. W tym samym czasie zlikwidowano otaczającą zespół fosę, a poziom rzeki obniżono.
W 1709 roku ród szlachecki von Eulenburg, w uznaniu za swoje zasługi, został uhonorowany tytułem baronów, a w 1786 tytułem hrabiów. Jednym z najbardziej znanych przedstawicieli rodu był wywodzący się z Galin Gottfried Heinrich zu Eulenburg, który po osobistej tragedii-śmierci żony i dziecka, przeszedł na katolicyzm, został kanonikiem warmińskim i ufundował kaplice we Fromborku i Wozławkach. W samych Galinach natomiast, w średniowiecznym kościele, który pozostawał pod patronatem Eulenburgów i gdzie znajdują się płyty nagrobne członków rodu, ufundował bibliotekę.
W XIX wieku w majątku założono park, którego inicjatorką była żona ówczesnego właściciela obiektu, Botho Ernsta zu Eulenburga, Malwina Hermina Ewelina Fryderyka zu Dohna z Gładysz. Był to park krajobrazowy w stylu angielskim o powierzchni 4 ha. Wykorzystywał rzeźbę terenu jak i piętrzącą się wodę na przepływającej przez majątek rzece. Przez park, od strony bramy północnej wiodła kręta ścieżka. Znajdował się w nim także dom ogrodnika. Po 1945 założenie parkowe pozostawało zaniedbane i straciło swoje walory. Obecnie przy pomocy architektów krajobrazu jest częściowo zrekonstruowane.
W tym samym wieku na potrzeby prowadzonego przez ród Eulenburgów gospodarstwa rolnego wzniesiono zabudowania folwarczne. Usytuowano je po południowo-zachodniej stronie głównych założeń pałacowych. Wzniesiono wtedy m.in. kuźnię oraz w 1899 roku budynek z wieżą i zegarem.
Na przełomie XIX i XX wieku majątek Eulenburgów obejmował terytorium 1260 ha i należał do największych posiadłości Prus Wschodnich. W 1921, z polecenia przedstawiciela rodu Botho-Wend zu Eulenburga, pałac przeszedł gruntowną przebudowę. Najął on architekta, śląskiego hrabię Hochberga, który dzięki usunięciu neogotyckich zdobień bramy, wozowni, stajni oraz wież przebudował pałac według pierwotnego wzoru i nadał pałacowi obecny wygląd.
W początkach 1945 roku, podczas ofensywy pałac zajęła armia radziecka. Majątek i wnętrza splądrowano, wyrzucono przed pałac wiele dzieł sztuki i części wyposażenia które później spalono. Właścicielem pałacu został jego bratanek Udo Graf zu Eulenburg, jednakże po tygodniu budowlę przejęły polskie władze. Nie zniszczono jednak głównych założeń pałacowych. Aresztowano natomiast hrabię Botho Wend zu Eulenburga, który zmarł podczas wywózki na Sybir. Właścicielem pałacu został jego bratanek Udo Graf zu Eulenburg, jednakże po tygodniu budowlę przejęły polskie władze.
Po wojnie zespół pałacowy wykorzystywano jako obiekt kolonijny. Następnie majątek przejął Skarb Państwa i pałac wraz z całym kompleksem niewykorzystywane i nieremontowane popadały w ruinę. Całkowicie zdewastowany zespół pałacowy kupili w 1995 roku prywatni właściciele. Przez kilka lat przeprowadzili oni gruntowne prace renowacyjno-konserwatorskie na terenie całego obiektu. Renowacji poddano niemal każdy element majątku jak fundamenty, dachy, stropy czy tynki, wymieniono także liczne instalacje techniczne. Wciąż trwają prace konserwatorskie nad renowacją głównego pałacowego budynku, między innymi nad adaptacją piwnic.
Aktualnie w pałacu znajduje się kompleks hotelowy.Źródło: Wikipedia
Współrzędne: 54.164493, 20.822896
