Klasztor Norbertanek w Imbramowicach
Klasztor imbramowicki ufundował w 1223 biskup Iwo Odrowąż, a zatwierdził bullą papież Grzegorz IX w 1229, jednak budynki z tych czasów się nie zachowały. W 1260 klasztor został zniszczony przez najazd Mongołów. W obecnej świątyni najstarsze są fragmenty ceglanych murów z XIV i XV wieku z zamurowanymi obecnie oknami gotyckimi. Gruntowna odbudowa i przebudowa kościoła oraz klasztoru do współcześnie zachowanej postaci miała miejsce po pożarze w 1710 i trwała w okresie 1711–1721. Inicjatorami tej inwestycji była przełożona klasztoru Zofia Grotówna oraz biskup Kazimierz Łubieński. Budową kierował architekt Kacper Bażanka, rzeźby wykonał głównie Antoni Frąckiewicz, a freski i obrazy głównie Wilhelm Włoch (znany też jako Wilelm Włoch). Po śmierci malarza niedokończone freski i obrazy ukończyła jego córka. W drugiej połowie XVIII w. zbudowano ozdobną, rokokową bramę wjazdową do klasztoru, będącą jednocześnie dzwonnicą. Zawiera ona dwa dzwony z początku XVIII w. oraz jeden z 1952, zastępujący dzwon gotycki skradziony przez Niemców w czasie II wojny światowej. W 1819–1820 na rozkaz rządu carskiego władze rosyjskie skonfiskowały bibliotekę oraz dokumenty klasztorne, które umieszczono w Warszawie. Skonfiskowano także dobra ziemskie zgromadzenia. W 1837 pożar zniszczył wieżę kościelną oraz dachy klasztoru i świątyni, ale wyposażenie wnętrza nie uległo uszkodzeniu. W kościele znajduje się obraz Pana Jezusa cierpiącego będący przedmiotem kultu wiernych, pochodzące z XVII w. dzieło nieznanego artysty.
źródło: Wikipedia
Współrzędne: 50.301210, 19.872354
