Wpisanie Hali Ludowej (Stulecia) we Wrocławiu na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO
Powstanie Hali Ludowej we Wrocławiu związane było z setną rocznicą bitwy pod Lipskiem, która rozegrała się w 1813 roku. Z tej okazji zaplanowano Wystawę Stulecia, podczas której miało nastąpić uroczyste otwarcie Wystawy Historycznej oraz prezentacja dramatu Gerharda Hauptmanna, opiewającego walki sprzed stu lat. W mieście nie było jednak odpowiedniego budynku dla takich uroczystości. Dlatego w 1907 r. rozpisano konkurs na zagospodarowanie wolnego terenu na skraju parku Szczytnickiego. Wygrał projekt autorstwa Maxa Berga, zatwierdziła go Rada Miejska w 1911 r.
Architekt zaproponował stworzenie niezwykle nowoczesnej żelbetowej konstrukcji. Hala, oparta na planie krzyża greckiego, z owalnym wejściem u jednego z jego ramion, w części centralnej przykryta była żelbetową kopułą. W momencie powstania była jednym z największych na świecie obiektów przykrytych taką konstrukcją. Stylistycznie Berg odwoływał się do elementów zaczerpniętych z rzymskiego Panteonu, z kościoła Hagia Sophia w Konstantynopolu, z rzymskiej bazyliki św. Piotra oraz ze stylu gotyckiego. Połączenie takie nie szokowało w ówczesnych czasach, w których style historyzujące i odniesienia do dawnej architektury były nadal bardzo popularne. W efekcie powstała budowla funkcjonalna, której kształt zharmonizowany jest z systemem konstrukcyjnym. W 1912 r., po ukończeniu budowy, zainstalowano w Hali największe wówczas na świecie organy. W celu spojenia jej z otoczeniem wpisano Halę w układ obiektów wystawowych, zaprojektowanych przez Hansa Poelziga na początku XX wieku.
W czasie II wojny światowej wrocławska Hala nie odniosła poważniejszych uszkodzeń. Od tej pory przeszła kilka renowacji i modernizację w 1997 r., jednak jej pierwotny kształt został zachowany. Służy do celów widowiskowych, targowych i sportowych.
ML
O ile nie jest to stwierdzone inaczej, wszystkie materiały na stronie są dostępne na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 3.0 Polska. Pewne prawa zastrzeżone na rzecz Muzeum Historii Polski.
