Alumnat – Zakład Dla Inwalidów Wojennych w Tykocinie
Wzniesiony w latach 1633–1647 jako przytułek i szpital dla żołnierzy weteranów pochodzenia szlacheckiego i wyznania katolickiego. Trzeci tego typu obiekt w Polsce (po alumnatach przy kaplicy św. Trójcy na ul. Długiej w Warszawie i przy Monasterze Zarubskim w Trechtymirowie) i jedyny tego typu zachowany do dzisiejszych czasów, zaliczający się do najstarszych w Europie.
Przytułek przeznaczony dla żołnierzy inwalidów założył marszałek Wielkiego Księstwa Litewskiego, starosta tykociński, Krzysztof Wiesiołowski zapisując na ten cel dochody uzyskiwane z dóbr w Dolistowie. Budowlę usytuowano w miejscu, gdzie wcześniej, w XVI w. istniał należący do króla tzw. „Stary Dworzec”.
W 1633 roku Sejm zatwierdził fundację przytułku:
 |
Po śmierci kolatora w 1637 i jego żony Aleksandry z Sobieskich (1645), fundację potwierdził sąd sejmowy w roku 1646. Wkrótce tez dokończono prace nad wykańczaniem wnętrz. Przytułek dawał schronienie 12 pensjonariuszom. Podlegał bezpośrednio królowi, a w jego zastępstwie hetmanowi wielkiemu koronnemu. Pozostawał na utrzymaniu starostów, a następnie kolejnych właścicieli dóbr tykocińskich, pełniąc swą funkcję do czasów I Wojny światowej. Szpitalem opiekowały się siostry zakonne z klasztoru benedyktynek w Grodnie. W 1655 roku na rzecz Domu Inwalidów Wojskowych (przytułku) dalszego zapisu dokonał następny starosta tykociński Wojciech Wessel z żoną Marianną z Potockich. W czasie Potopu szwedzkiego obwarowany budynek został 27 stycznia 1656 roku zdobyty przez wojska Pawła Sapiehy. W 1698 roku budynek opisywano jako wymagający remontu. W 1741 roku od pożaru, w trakcie którego spłonął drewniany kościół parafialny, uszkodzone zostało skrzydło wschodnie. Około 1750 roku z polecenia Jana Klemensa Branickiego budynek został przebudowany. M.in. zamurowano przejścia do obu baszt, zbudowano skarpę, wykonano nowe sklepienia we wnętrzach i usunięto detal z elewacji. W XIX wieku budynek nadal pełnił rolę przytułku. W tym okresie na kaplicy umieszczono sygnaturkę. W 1915 roku podczas I Wojny światowej zniszczone zostały dachy budynku - wtedy też budynek przestał pełnić swoją funkcję przytułku. Budynek wyremontowano w latach 1929-1930, łącząc przy tym kaplicę z pomieszczeniem po stronie zachodniej, zasypano kryptę i obniżono połacie dachu co niekorzystnie zniekształciło jego wygląd. Po remoncie budynek zarządzany przez magistrat miasta, użytkowany był jako mieszkanie dla najuboższych rodzin. W trakcie II Wojny światowej w budynku mieścił się areszt, a po 1945 roku został zdewastowany. W 1951 roku przystąpiono do remontu, który zakończono w roku 1953, nie zmieniono jednak ahistorycznego obniżonego pochylenia dachu. Wkrótce obiekt został przeznaczony na cele turystyczne.
Obecnie znajduje się w nim hotel i restauracja. Obiekt jest dostępny do zwiedzania.
Murowany jednokondygnacyjny budynek w stylu późnobarokowym, założony na planie czworoboku, z wewnętrznym dziedzińcem. Alumnat posiadał dawniej dwie narożne baszty od strony rzeki Narew co oznacza, że w zamierzeniach mógł pełnić także funkcję obronnego przyczółka mostowego. Kształtem architektonicznym budynek nawiązuje do tradycji obronnego czworobocznego kasztelu, zakorzenionej w budownictwie świeckim XVII wieku. Jednotraktowe skrzydła mieściły pierwotnie 12 sklepionych izb oraz kaplicę w południowo-wschodnim narożniku. Pod kaplicą znajdowała się krypta, w której chowano zmarłych żołnierzy. Dekorację stanowiły skromne wczesnobarokowe gzymsy i profilowane obramienia okienne.
Alumnat został przebudowany w połowie XVIII w. i włączony w układ kompozycyjny rynku, zyskał cechy budowli późnobarokowej.
źródło: Wikipedia
Współrzędne: 53.208067, 22.773869
POLECAMY TAKŻE:
